Nasz mały kociokoński świat!!!!!

Syjamy s¹ wœród kotów najstarsz¹ ras¹ hodowlan¹ uszlachetnion¹ przez cz³owieka. Pierwsze syjamy, jako egzotyczne koty typu wysmuk³ego z Dalekiego Wschodu, g³ównie z dzisiejszej Tajlandii, zosta³y przywiezione do Europy i pêdzi³y nêdzny ¿ywot, bêd¹c atrakcj¹ dla publicznoœci w ogrodach zoologicznych wielkich miast. W 1871 r. mo¿na by³o po raz pierwszy zobaczyÌ na s³ynnej w skali œwiatowej wystawie kotów w londyùskim Crystal Palace pierwsze koty syjamskie wyhodowane przez cz³owieka. Od tego momentu zacz¹³ siê nadzwyczaj szybki rozwój tej rasy. Syjamy, hodowane z doskona³ymi wynikami od koùca XIX wieku, zdoby³y ca³y œwiat i wytworzy³y prawie nie daj¹c¹ siê zliczyÌ ró¿norodnoœÌ odmian barwnych. W 1892 r. ustalono pierwszy wzorzec rasy, który jednak póŸniej trzeba by³o ponownie przerabiaÌ, zmieniaÌ i uzupe³niaÌ.
Wspó³czesne koty syjamskie ró¿ni¹ siê ogromnie od pierwotnych ju¿ na pierwszy rzut oka. Syjamy w pocz¹tkowym okresie, mimo swej smuk³oœci, by³y doœÌ masywne i bardziej przypomina³y dzisiejsze koty burmaùskie lub koraty. Dzisiejsi ich potomkowie maj¹ wiêc niewiele wspólnych cech ze swymi przodkami. Za hodowlany idea³ syjama uchodzi kot wyj¹tkowo wysmuk³y, o d³ugich i cienkich nogach oraz cienkim ogonie. Syjam musi byÌ wyd³u¿ony i sprê¿ysty, a zarazem silnie umiêœniony.
U syjamów podobnie jak u innych ras prowadzi siê selekcjê d¹¿¹c do uzyskania skrajnoœci. WyraŸnie widaÌ to po wygl¹dzie g³owy, która u syjamów powinna byÌ œredniej wielkoœci i byÌ proporcjonalna do reszty cia³a. Musi byÌ klinowata, przy czym klin rozpoczyna siê od nosa i rozszerza siê równomiernie a¿ do koùca du¿ych i wysoko osadzonych uszu. Boczne linie klina powinny byÌ ci¹g³e. Zak³ócaj¹ca tê ci¹g³oœÌ zatoczka przy poduszeczkach z w¹sami jest uwa¿ana za wadê. Czaszka w profilu jest lekko wypuk³a. Nos powinien byÌ d³ugi i prosty, bez zag³êbienia u nasady. Pyszczek jest drobny, szczêki wyraŸnie zaznaczone; podbródek tworzy jedn¹ liniê z czubkiem nosa. Elegancjê ruchu syjamy zawdziêczaj¹ sprê¿ystym, d³ugim koùczynom, przy czym tylne powinny byÌ trochê d³u¿sze od przednich. Cienki i biczowato zakoùczony ogon kotów syjamskich przewa¿nie jest w ruchu i sygnalizuje gotowoœÌ do dzia³ania.
Futro syjamĂłw jest wyjÂątkowo krĂłtkie, delikatne i jedwabiste; powinno gÂładko przylegaĂŚ do ciaÂła i u zdrowych kotĂłw byĂŚ lÂśniÂące.
Mi³oœnicy kotów zawsze byli zafascynowani ciemnoniebieskimi oczami syjamów. Oczy te o migda³owatym kszta³cie, wyraŸnie ukoœnie ustawione, o przenikliwym spojrzeniu robi¹ du¿e wra¿enie, jakby chcia³y przekazaÌ wszystkie tajemnice Orientu. Selekcja dokonywana w ramach hodowli doprowadzi³a jednak u niektórych linii syjamów do znacznych deformacji oczu, któr¹ da siê wyeliminowaÌ tylko drog¹ konsekwentnej selekcji w trakcie dalszej hodowli. Na skutek d¹¿enia do uzyskania coraz mniejszych i coraz wê¿szych oczu rodzi³y siê kociêta z podwiniêtymi powiekami (entropia) lub z zupe³nie zaroœniêtymi powiekami i oczywiœcie cierpia³y z powodu tej u³omnoœci. Trzeba przyznaÌ, ¿e tylko dziêki konsekwentnej selekcji zdo³ano zlikwidowaÌ skutki b³êdnych zabiegów hodowlanych okresu pocz¹tkowego. Koty syjamskie d³ugo uwa¿ano za rasowe tylko wówczas, gdy mia³y s³ynny ogon z za³amaniami lub zgrubieniami albo wyraŸnie zezowa³y. Zarówno nieprawid³owe ustawienie oczu, jak i zniekszta³cenia ogona by³y wadami genetycznymi, które jeszcze do 1937 r tak¿e na wystawach oceniano jako cechy rasy.
Z powodu d³ugiej historii kota syjamskiego i dynamicznego rozwoju ich hodowli, podobnie jak u innych ras, które od dawna by³y przedmiotem zabiegów hodowlanych, u tej rasy czêœciej wystêpuj¹ wady dziedziczne. Najbardziej znane i dlatego daj¹ce siê unikn¹Ì s¹ - poza defektami oczu - deformacje mostka (tzw. syndrom ¿aby), dysplazja stawów biodrowych, wrodzone wypadniêcie trzeciej powieki, zapadniêcie siê ga³ki ocznej (enophthalmus) i zespó³ Waardenburga, który jest zaburzeniem wzroku z czêœciow¹ œlepot¹, wystêpuj¹cym tylko w krzy¿ówkach kotów maj¹cych gen koloru rudego z kotami rasy foreign white. Szlachetna rasa, taka jak syjamska, sprawia hodowcom wiele k³opotów i dlatego powinni oni dokonywaÌ tylko dobrze przemyœlanych krzy¿owaù po dok³adnym przestudiowaniu genealogii danych osobników.
Kolor futra jest - oprócz koloru oczu - g³ówn¹ znamienn¹ cech¹ tej rasy. W zale¿noœci od odmiany barwnej od mniej lub bardziej jasnego koloru zasadniczego wyraŸnie odcinaj¹ siê ciemniejsze oznaki na twarzy (maska), uszach, koùczynach i ogonie; u kocurów tak¿e moszna ma kolor oznak. W odniesieniu do wszystkich odmian barwnych obowi¹zuje ¿elazna zasada, ¿e kolorowe oznaki musz¹ byÌ mo¿liwie jednolite i ci¹g³e, nie mog¹ ich zak³ócaÌ ani jaœniejsze plamy, ani przetykaÌ pojedyncze bia³e w³osy. Czêsto maska wygl¹da niejednolicie, np. po chorobie lub wychowie m³odych, co powoduje, ¿e takie koty nie spe³niaj¹ warunków wymaganych na wystawach. Kociêta rodz¹ siê czysto bia³e, oznaki zaczynaj¹ siê u nich pojawiaÌ mniej wiêcej od czwartego tygodnia ¿ycia, lecz doskona³e umaszczenie maj¹ przewa¿nie dopiero po osi¹gniêciu dojrza³oœci p³ciowej w wieku 7 lub 8 miesiêcy. Dobrzy jurorzy bior¹ ten fakt pod uwagê



kot syjamsi straego typu: